Erfelijkheidsonderzoek

Vandaag ben ik naar het Erasmus ziekenhuis geweest naar de afdeling Klinische genetica om precies te zijn.

Ik zit op het moment boordevol met informatie,maar goed ik zal proberen uit te leggen hoe,wat en waarom...

Zoals sommige van jullie weten,is 6 wkn voor de geboorte van Xavi mijn moeder overleden aan eierstokkanker op net 52 jarige leeftijd. Eierstokkanker blijkt erfelijk te kunnen zijn en zodoende loop ik sinds 2007 bij n gyneacoloog als extra check-up,afgelopen februari stelde hij voor n erfelijkheidsonderzoek te laten doen,aangezien ik net moeder was geworden en mijn moeder toch wel erg jong gestorven was.

Zodoende werd in aangemeld en vandaag was t zover....Ik zou n gesprek met n arts hebben over mijn familie,hoe zo'n onderzoek eruit zou zien en wat de gevolgen zouden zijn mocht ik drager zijn van t gen....

Ze heeft zo vreselijk veel verteld,het moet allemaal nog bezinken bij me...maar om n lang verhaal kort te maken het onderzoek wordt gestart,tuurlijk zijn er nadelen want is de vraag...Wil je weten dat je drager bent van t gen dat borst en-of eierstokkanker ontwikkeld,kortom wil je weten dat je kanker krijgt,wil je mocht je drager zijn daar jaarlijks mee worden geconfronteerd middels check-ups en wil je op je 40ste preventief je eierstokken laten verwijderen???? Of wil t niet weten en denken dat is n zorg voor later.....

De antwoorden zullen ongetwijfeld voor iedereen anders zijn....ze vroeg of ik haar over n paar dagen wilde bellen zodat ik er over na kon denken....mijn antwoord was nee,ik heb erover nagedacht....hoe eerder het onderzoek gestart wordt hoe beter....ik wil niet dat Xavi meemaakt wat mijn broer en ik hebben meegemaakt....ik ben me volledig bewust van alle ellende die t teweeg kan brengen,maar nog meer ben ik me bewust van t feit dat er nog steeds geen oplossing is voor eirstokkanker de vijfjaarsoverlevingskansen zijn 43% dat is minder dan de helft....rede hiervoor is dat ze er bijna altijd te laat bij zijn... en wil ik dat...nee absoluut niet!!

Helaas wilde ik wel meewerken,maar mijn aders niet...3 x moesten ze prikken,maar t ging niet...nu moet ik morgen ergens anders heen om bloed af te laten nemen...toch voel ik me lamgeslagen,het verdriet is weer zo hevig aanwezig....Ben zo blij dat ik Xavi heb,ik zou niet weten hoe ik me er anders doorheen zou slaan....

Wat is t leven af en toe toch moeilijk.....